Onlangs hebben we ons lieve hondje Saartje in moeten laten slapen.
Zo triest!
Ondanks dat ze de respectabele leeftijd heeft behaald van 15 jaar en 7 maanden blijft het toch erg verdrietig én onverwachts.
Dat ze ouder werd, was duidelijk; een grijs koppie en stramme pootjes, een fietsenrekje als gebit en staar aan haar oogjes.
Maar als ze ineens gaan omvallen en veel spugen van de één op de andere dag, dan mag je dat toch best onverwachts noemen.
De ziekte / syndroom van Meniere, zei de dierenarts.
Daarbij is het evenwichtsorgaan beschadigd door vocht, gruis of iets dergelijks.
Je wordt er heel duizelig van en kan niet meer op je pootjes staan en wordt heel erg misselijk.
Veel spugen tot gevolg.
Omdat ze steeds minder voedsel en water binnenhield en daardoor dus verzwakte, kon ze tijdens het spugen niet meer op haar pootjes staan.
Liggend braken gaat heel moeilijk en daarom was ik bang dat ze zou stikken in haar eigen braaksel als ik er eens niet bij zou zijn.
De dierenarts kon haar (misschien) "oplappen", maar voor hoelang?
Dan moet je een keuze maken.........
Als ze al ruim 15 jaar (bijna) dagelijks bij je is, zelfs nog langer dan je kinderen tot dan toe bij je zijn geweest, dan........is het moeilijk..........
Maar lijden wil je ook voorkomen....en neem je afscheid...
Wij hebben gelukkig nog een hondje thuis lopen, Wiesje. Zij vervangt niet Saar natuurlijk! Maar ze zorgt er wél voor, dat we niet 'hondloos' zijn. We hebben nog steeds een mandje in huis en een drinkbak. Er hangt nog steeds een riem aan de haak en nog steeds horen we af en toe gesnurk en gegrom. Het is niet leeg in huis.....
Saar was "ons eerste kindje", dus vergeten doen we haar nooit.
Hope to see you in heaven, little girl!
Vriendelijke groeten,
Chantal
