Een poos geleden stond ik in een winkel en werd mij gevraagd naar de klantenkaart.
Die had ik, dat wist ik, maar wáár?
Een hele stapel pasjes kwam er uit mijn portemonnee en uit een ander vakje nóg een stapeltje.
Nederland is een spaarzaam volkje.
Ik ook.
Ik "spaar" bij de DA, de Plus, de Musicstore, de Shoetime.
Ik spaar Airmiles en Rocks (als die überhaupt nog bestáán!)
Ik heb een pasje van MS-mode, Kruidvat, Ikea, het ziekenhuis, de bonuskaart van AH,
en ...noem maar op!
Dan zitten er ook nog pasjes in van de zorgverzekeraar: 3 stuks.
Eén van mezelf, en de andere 2 van m'n dochters.
Ook 3 identiteitsbewijzen, dus......... pasjes.
En dan natuurlijk nog de pasjes van 2 verschillende bankrekeningen.
Ik hang van pasjes aan elkaar.
M'n portemonnee kan soms niet eens dicht.
En dat is niet van het geld!!
(helaas ;-))
Dan moet ik denken aan vroeger.
Men had geld....
De één wat meer dan de ander, maar......men had geld.
Ongetwijfeld zullen er ook wel eens spaar-acties geweest zijn.
Maar zoveel plastic in je beursje?
'k Geloof er geen sikkepit van.....
En dat zijn de momenten dat ik denk:
Even aan oma vragen.
Hoe ging dat vroeger, oma?
Had de slager ook wel eens een spaar-actie?
Of de bakker?
En dan besef je:
Dat kan niet meer.
Het was rond de begrafenis-dag van oma, dat ik vroeg aan mijn oom (oma's zoon), of ik misschien oma's tasje een keer mocht fotograferen.
Ik weet het, een ietwat vreemd verzoek.
Maar, moet je weten, oma droeg haar leven mee in dat tasje.
De keren dat we bij oma op bezoek waren en een gesprek voerden over het één of ander, wist oma je te verbazen, met wat ze uit dat tasje kon toveren.
Het meest intrigeerde me een briefje, dat ik haar, als klein kind, heb geschreven.
Heel simpel, heel klein briefje....
Maar ze bewaarde dat, ze koesterde het.
Ook heeft in dat tasje, jááááárenlang, een kaartje gehuisd, dat oma heeft gehad, toen zijzelf 12 jaar was.
Zij had dat gekregen van háár opa en oma.
Een kaartje, van net voor de oorlog, dat al die jaren, tot net voor haar 85e verjaardag, bewaard is gebleven.
Oma bewaarde van alles.
In dat tasje zat:
een parfummonstertje, een klein parfumflesje, véle rouw-advertenties van mensen die zij kende van vroeger, maar ook van de laatste tijd.
(Zo kon ze nog eens aan hen denken en herinneringen ophalen.)
Ook een klein, groen zakmesje (neenee, oma was geen crimineel, maar zo'n mesje...."altijd handig bij het openen van een envelopje" )
Dan nog een broche, een briefje met alle "belangrijke" telefoonnummers (lees: de nummers van geliefde familieleden en vrienden), krantenknipseltjes, een felicitatiekaartje voor haar verjaardag,
een mapje met pasfoto's, oude foto's van haar broers en zus, uiteraard een portemonnee en (wat ik niet zeker weet) een boodschappenlijstje geschreven door mijn opa.
De boodschappen die daarop staan, zijn best ouderwets te noemen, zoals bijvoorbeeld spiritus, lux, dato en tabak. En allemaal voor "kleine prijsjes".
Wie weet, hoe lang dát er al in gezeten heeft.....
In haar portemonnee zaten, op een paar muntjes na, geen geld en/of pasjes.
Wel een paar pasfotootjes, een kaartje van het museum, een klein bonnetje van de winkel van haar vader en een chocoladepapiertje met de
afbeelding van "het meisje met de parel" van Johannes Vermeer.
Dat was oma!
Oma droeg geen tas en portemonnee vol met plastic pasjes met zich mee.
Oma had geen pasjes....
Oma had passies!
Vriendelijke groeten,
Chantal
