dinsdag 11 oktober 2016

Toffe peer!!

Wieieieieiehhhoeoeoeoeoeoe!!!! Herfst!!!
Qua kleuren al zo'n mooi seizoen (alhoewel......vlak de lente óók niet uit!), maar qua voedselopbrengst....wauw!!!
 
Aardappels, uien, appels, peren, noten, noem maar op!
En dan komt de OER-huisvrouw in mij los.....ROARRRRR!!
 
Van eigen boom kwam er ruim 7,6 kilo aan stoofperen los:
een kleipeer/winterjan.
 
 
 
 
Het is al een héél oud ras.
Weinig ziektes.
Zelfbestuivend.
Mooie stevige stoofpeer.
Slanke boom.
 
Súper!!
 
 
Na uitgedeeld te hebben, kreeg ik van mijn vader een emmer met goudreinetten terug.
Héérlijk om appeltaart of appelmoes van te maken.
 
 
Toffe peer he......die vader van mij?!

 
En dan zijn er ook nog 'vruchten' die niet gegeten worden (alhoewel....pompoen wel), maar die als decoratie ook zóóó sfeervol zijn.

 

 
 Zó!
En nu dat huisvrouwenbeest in mij loslaten en áán het werk:
Appelmoes maken en peertjes stoven!
 
Eet smakelijk.
 
 


 
Vriendelijke groeten,
 
Chantal 
 
 
 


zondag 18 september 2016

Till death do us part......

Onlangs hebben we ons lieve hondje Saartje in moeten laten slapen.
Zo triest!
Ondanks dat ze de respectabele leeftijd heeft behaald van 15 jaar en 7 maanden blijft het toch erg verdrietig én onverwachts.
Dat ze ouder werd, was duidelijk; een grijs koppie en stramme pootjes, een fietsenrekje als gebit en staar aan haar oogjes.
 
Maar als ze ineens gaan omvallen en veel spugen van de één op de andere dag, dan mag je dat toch best onverwachts noemen.
De ziekte / syndroom van Meniere, zei de dierenarts.
Daarbij is het evenwichtsorgaan beschadigd door vocht, gruis of iets dergelijks.
Je wordt er heel duizelig van en kan niet meer op je pootjes staan en wordt heel erg misselijk.
Veel spugen tot gevolg.
Omdat ze steeds minder voedsel en water binnenhield en daardoor dus verzwakte, kon ze tijdens het spugen niet meer op haar pootjes staan.
Liggend braken gaat heel moeilijk en daarom was ik bang dat ze zou stikken in haar eigen braaksel als ik er eens niet bij zou zijn.
De dierenarts kon haar (misschien) "oplappen", maar voor hoelang?
 
Dan moet je een keuze maken.........
 
 
 
Als ze al ruim 15 jaar (bijna) dagelijks bij je is, zelfs nog langer dan je kinderen tot dan toe bij je zijn geweest, dan........is het moeilijk..........
Maar lijden wil je ook voorkomen....en neem je afscheid...
 
 
Wij hebben gelukkig nog een hondje thuis lopen, Wiesje. Zij vervangt niet Saar natuurlijk! Maar ze zorgt er wél voor, dat we niet 'hondloos' zijn. We hebben nog steeds een mandje in huis en een drinkbak. Er hangt nog steeds een riem aan de haak en nog steeds horen we af en toe gesnurk en gegrom. Het is niet leeg in huis.....
 
Saar was "ons eerste kindje", dus vergeten doen we haar nooit.
Hope to see you in heaven, little girl!
 

 
 
Vriendelijke groeten,
 
Chantal
 
 
 





vrijdag 9 september 2016

Sigaren

Vandaag heb ik langs de slootkant 'sigaren' geplukt.
De officiële naam is Typha latifolia  ofwel lisdodde.
Ze zijn goed te drogen dus heb ik ze in een vaas gezet.
 
 
 

Die vaas is van groen aardewerk met een rieten omhulsel. Onlangs op de rommelmarkt gevonden. Weer zóóó blij mee!


 


 

 
Het schijnt dat je de lisdodde ook kunt eten!
Op pinterest kwam ik foto's tegen met lisdodde-gerechten:
 

 
Ehmmmm....dáár moet ik nog even over nadenken......
Maar goed...mocht Appie. een keer niet bevoorraad worden, dan hoeven we niet om te komen van de honger; m'n maaltijd staat op de vaas!


Vriendelijke groeten,

Chantal

zaterdag 6 augustus 2016

Zo!

En dan nu "éééven" een update.......


Het is een jaar geleden, morgen, dat ik voor het laatst heb gepost.
En waarom? Nou, omdat ik ziek werd.
Ik werd gigantisch misselijk en naar!
Want wat bleek? Ik was zwanger!
Dat wist ik niet, 7 augustus vorig jaar, toen ik mijn laatste post blogde.
Kort erna "viel het kwartje" en had ik de puf en zin niet meer om te bloggen.
Zelfs al hád ik de puf en zin, dan had ik niet de onderwerpen om te bloggen. Nou ja, hooguit zwangerschapsperikelen, zoals misselijk zijn, dikke buik en brandend maagzuur.
Maar of dát nu zo interessant is om te lezen.........

Het was een onverwachte verrassing! (duhhuh! meestal met verrassingen)
Na 2 meiden, inmiddels 10 en 12, hebben we op 24 maart 2016 een klein gozertje mogen verwelkomen in ons gezin: Bart.

Het was/is een hele omschakeling. Zeker, omdat we het niet gepland hebben. Maar het is zooo leuk.
De gedachte en de wens was er al die jaren wel, maar het verstand zei 'nee'. Laura van 10 is een meisje met heel moeilijke opstartproblemen en veel zorg en daarbij gaan mijn zwangerschappen absoluut niet over rozen (denk aan veel braken, uitdroging ziekenhuisopnamen).
Deze keer werd me veel leed bespaard. De hormonen leken minder heftig te zijn en werd ik dus "maar" 1 keer opgenomen in het ziekenhuis. Misschien minder heftig omdat het een jongetje is? Wie zal het zeggen.......

Mááár......aan de andere kant......ik was wel 40, hè! Tien jaar ouder dan de vorige keren. Dat voelde ik  op sommige momenten toch wel. Daarbij een puber, die haar eerste jaar middelbare school deed en een meisje met de nodige aandacht..........oef!
Rommelmarkten, kringlopen, fotograferen, schrijven, creatief bezig zijn, tuinieren, woninginrichting -gericht zijn........het zat er allemaal even niet in. En het bloggen dus ook niet. Er was gewoon niets om óver te bloggen!

Toch mis ik het dan. Zeker als ik al die leuke blogs van anderen voorbij zie komen.
Ik ga proberen om toch weer enige regelmaat erin te krijgen , want het gezellige binnenseizoen komt er weer aan om in uit te leven.

Tot zover de update. Fijn, dat ik weer terug ben!

Vriendelijke groeten,

Chantal