Willemijn en Trixie

Ondanks de liefde, die Molly aan haar gaf, vond ik het toch verstandiger om Snuf een echt konijnenvriendinnetje te geven. Op Marktplaats heb ik gesurfd en gesurfd, maar het was moeilijk te vinden. De ene keer was het een rammetje dat ik vond (en ik wil geen kleine konijntjes), de andere keer was het een te klein konijntje. Aangezien ze los mogen lopen in de tuin, mogen de konijnen niet te klein zijn, anders ben ik bang dat ze zich met alle geweld onder de schutting proberen door te wurmen. En ik moet zeggen,...over het algemeen vind ik de wat grotere, loggere konijnen iets liever en zachtaardiger dan die kleine, vingervlugge, venijnige konijntjes. Uitzonderingen daar gelaten!
Uiteindelijk vond ik een duo met hok, 3 dorpen verderop. Beter, want soms vond ik wel een geschikt konijntje, maar dan was dat bijvoorbeeld in Groningen, voor mij veel te ver reizen. En opsturen......, dat is ook geen optie ;-)
Tja, een duo dameskonijnen. Het is altijd maar de vraag of zoiets goedkomt. Nou, ik moet zeggen, het ging vanaf het begin dat Snuf hen kwam begroeten, redelijk.
Twee keer vlogen de plukken haar door de tuin, omdat Snuf achter Trixie aanholde en haar even op haar nummer wilde zetten: "Niet te brutaal hier, het is mijn tuin!" Met Willemijn heeft ze geen enkel probleem gehad en dat was gelijk vriendschap voor 't leven.  Nu geef ik ze iedere dag op dezelfde plaats in de tuin een lekker hapje te eten. En....."eten verbroedert!" Zelfs de kippen-lady's Hilda en Gonnie komen erbij staan en eten. Een en al gezelligheid!

Links zie je Willemijn en rechts Trixie

Groeten,

Chantal